αναζητηση στο blog

10 Ιουλ 2010

ΓΑΜΟΣ Vs ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΧΕΣΗΣ


Σκοτάδι. Παντού. Ολόγυρα. Μα, πού βρίσκομαι;... Φως. Έντονο. Τόσο δυνατό που το νιώθω σαν ήλιο. Αντανακλαστικά κλείνω τα μάτια. Όμως δεν είναι ήλιος. Αλλιώς θα είχα καεί. Τουλάχιστον δεν είμαι στο διάστημα, μια σκέψη που με ηρεμεί. Ανασηκώνω ελαφριά τα βλέφαρα τόσο, ώστε να μη με τυφλώσει το φως. Βλέπω. Το δωμάτιο υπερφυσικών διαστάσεων. Τεράστιο. Και ο ήλιος ένα φωτιστικό γραφείου -με μια λάμπα 40W σαν αερόστατο -δίπλα μου. Κι εγώ πάνω στο γραφείο σε μια κόλα χαρτί. Μικροσκοπική. Αν δεν είναι όνειρο τότε κάποιος μου κάνει άσχημη πλάκα! Προσπαθώ να σηκωθώ. Δεν τα καταφέρνω. Κοιτάζω και βλέπω τα χέρια μου με ένα ελαφρύ ροζ ζωγραφισμένα, το ίδιο και τα πόδια, σαν καρτούν. Μόνο το νυφικό κάτασπρο, ευτυχώς. Νυφικό!!!
Είμαι καρτούν, πάνω σ' ένα σχεδιαστήριο...και είμαι νύφη! Λιποθυμώ.
Όταν ανοίγω τα μάτια έχει σχεδόν τελειώσει. Το καταλαβαίνω γιατί έχει αφήσει το μολύβι και με κοιτάζει. Ο γίγαντας - σχεδιαστής. Τι με κοιτάζεις, ρε!!! Δεν με πειράζει που είμαι καρτούν, αλλά νύφη; Αυτό δεν μπορώ να το ανεχτώ! Δεν θα τα αφήσω να περάσει έτσι. Μ' ακούς! Προσπαθώ να φωνάξω αλλά δεν τα καταφέρνω. Ο άνανδρος δεν έχει σκιτσάρει το στόμα. Προσπαθώ να θυμηθώ ποιος είναι. Το μυαλό σε σύγχυση. Κι αυτός ο ήλιος, ας το σβήσει κάποιος. Ε, ρε, και είναι κάποιος πρώην! Δεν θα κάνει το στόμα; Θα το κάνει, και τότε!
Του κάνω νεύμα ανασηκώνοντας τα φρύδια. Αυτός κατεβάζει τα δικά του. Ξανά το ίδιο. Αντιγράφει την κίνηση ανάποδα για μια ακόμα φορά. Με κοροϊδεύει. Είναι και αυτό το ανακριτικό φως που μου έχει σπάσει τα νεύρα। Και τότε ξαφνικά η έκφραση του σκοτεινιάζει, το μάτι του γυαλίζει, παίρνει τη γόμα και με σβήνει. Παντού. Χέρια, πόδια. Δεν αφήνει τίποτα. Δεν με πειράζει όμως, αφού έσβησε το νυφικό. Μόνο τα μάτια έμειναν. Με το χέρι του καθαρίζει το χαρτί. Σιγά, ρε! Δεν βλέπω καθαρά. Ευτυχώς, παίρνει τη γόμα και καθαρίζει το λευκό.
Το βλέμμα του έχει θολώσει ξεκινά να ζωγραφίζει, συνέχεια, ακατάπαυστα, η μύτη του μολυβιού σχεδόν δεν σηκώνεται από την κόλλα. Επιμένει. Σίγουρος για αυτό που έχει στο μυαλό του δεν σταματά. Τη στιγμή που αφήνει κάτω το μολύβι σαν φλας ανάβει στο μυαλό μου, όχι δεν είναι φίλος, ούτε γνωστός, ούτε καν από τα μέρη μας ή εγώ παίζω σε ταινία του ή αυτός παίρνει μέρος σε κάποια φαντασίωση-εφιάλτη μου ... είναι ο TIM BURTON.
Τότε κι εγώ θα είμαι...κοιτάζω, κόκαλα, κόκαλα παντού, χέρια, πόδια με νυφικό...
ΕΙΜΑΙ Η ΝΕΚΡΗ ΝΥΦΗ!
Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν φτάνει που είμαι νεκρή, είμαι και νύφη! Και δεν πειράζει που είμαι ένα "νεκρό" καρτούν... αλλά νύφη!
Κοιτάζω το κλιπ που κρατά το χαρτί στερεωμένο - πάνω του εγώ ζωγραφισμένη- Τραβώ όσο αυτός δεν κοιτάζει. Πιο δυνατά. Θα γυρίσει. Γρήγορα. Ξανά με δύναμη. Λίγο ακόμα. Γυρίζει. Η κόλα ελευθερώνεται, κι εγώ μαζί της, κυλάει στο πάτωμα. Απομακρύνομαι. Τον βλέπω που τρέχει να πιάσει την κόλα. Να προλάβει εμένα!
Η πόρτα στα τριάντα μέτρα - οι αποστάσεις μεγάλες για ένα καρτούν-. Λίγο ακόμα και θα χωθώ κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας. Θα σωθώ. Απλώνει το χέρι. Μια μικρή ώθηση από το ανεπαίσθητο ρεύμα που σηκώνει η παλάμη του και περνώ κάτω από τη χαραμάδα. Σώθηκα!
Σκοτάδι. Παντού.... Ανοίγω τα μάτια και κοιτώ το ξυπνητήρι. 9!!!
Παρακοιμήθηκα. Έχω αργήσει στη δουλειά.
Και σίγουρα αυτή τη φορά δεν θα τη γλύτώσω θα με "στολίσουν" σαν νύφη!

Στο επόμενο : ΠΑΙΔΕΙΑ VsΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ -
Από την ΒΟΥΛΓΑΡΑΚΗ ΚΟΥΛΑ - ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ

linkwithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...